Ocena użytkowników: 5 / 5
Układ limfatyczny człowieka (z łac. systema lymphaticum), nazywany też układem chłonnym, jest ściśle związany z układem krążenia i układem odpornościowym. Jego najważniejszą rolą jest ochrona organizmu przed zakażaniem poprzez produkcję wyspecjalizowanych komórek wykazujących zdolność niszczenia różnych obcych patogenów - bakterii, drobnoustrojów, czy komórek nowotworowych. Od jego stanu i sprawności zależy stan zdrowia i odporność organizmu przeciwko różnym stanom chorobowym. Co zrozumiałe więc, wiele chorób (nie tylko przewlekłych) może mieć przyczynę w złym stanie tego układu chłonnego lub jego dysfunkcji.
Należy jednak zwrócić uwagę na aspekt aktywności fizycznej i skuteczności działania układu limfatycznego z tym związanego. To właśnie aktywność fizyczna powoduje że skuteczność działania układu limfatycznego jest większa lub mniejsza. Liczne obserwacje i badania wykazują jednoznaczną zależność stanu zdrowia i aktywności fizycznej. Osoby obłożnie chore, nie wykazujące aktywności fizycznej chorują znacznie dłużej i z dużo cięższymi objawami.
Układ limfatyczny zbudowany jest z otwartych naczyń limfatycznych oraz z tkanki limfatycznej, z której zbudowane są narządy limfatyczne:
|
|
Jak wspomnieliśmy, układ limfatyczny, składający się z węzłów, naczyń, przewodów i gruczołów, jest jednym z najważniejszych systemów w organizmie. Pomaga wyeliminować odpady i toksyny z komórek oraz kontroluje przepływ komórek odpornościowych zwalczających bakterie w całym ciele. Utrzymanie zdrowego układu limfatycznego jest kluczowe dla detoksykacji, odporności i ogólnego stanu zdrowia. Chociaż istnieje wiele zmiennych, o których należy pamiętać, jeśli chodzi o utrzymanie zdrowego układu limfatycznego, takich jak dieta, ćwiczenia i wzorce snu, zasadniczym krokiem do utrzymania zdrowia limfy jest promowanie drenażu limfatycznego. Dlatego też powinniśmy wzmacniać układ limfatyczny na wielu poziomach. Fitoterapia w dużym stopniu wspiera nas w tych działaniach.
Następujące zioła są wysoce zalecane do naturalnego wspierania drenażu limfatycznego.
Przytulia czepna ( Galium aparine ) - jak ją rozpoznać?
Roślina jednoroczna. Rośnie w zaroślach, na przydrożach oraz na polach uprawnych, na których jest pospolitym chwastem. Kwitnie od czerwca do sierpnia, czasami nawet 
do października. Kwiaty przedprątne zapylane przez muchówki lub samopylne[3]. Silnie zadzierzystymi rozgałęzieniami pędów spaja ze sobą źdźbła zbóż utrudniając ich zbiór. Roślina ruderalna i azotolubna. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny (słabo) dla SCl. Galio-Urticenea[4]. Zawiera kumarynę i czerwony barwnik, oraz enzym, który powoduje, że mleko krów które najedzą się tej rośliny zsiada się[5].
Młode pędy jadalne; z owoców wytwarzano substytut kawy
Przytulia czepna zwiększa funkcjonowanie układu limfatycznego i poprawiają jego zdolność do wypłukiwania toksyn, zmniejszenia przekrwienia i zmniejszenia obrzęku.
Nagietek lekarski ( Calendula officinalis )
Roślina zielna.łodyga wzniesiona, bogato ugałęziona, pokryta miękkimi, gruczołkowatymi włoskami (przez co w dotyku jest nieco lepka), żeberkowana i łamliwa. Osiąga 
wysokość 20–50 (80[2]) cm..Liście skrętoległe, gęsto osadzone, dolne szerokołopatkowate, krótkoogonkowe; górne szerokolancetowate, siedzące, obejmujące łodygę. Kwiaty zebrane w koszyczki szerokości 3–5 cm, barwy pomarańczowej do żółtej. Kwiaty brzeżne, języczkowe, mają żółty lub pomarańczowożółty języczek, szerokości około 3–5 mm, w części środkowej ok. 7 mm, na szczycie 3-ząbkowy oraz owłosioną, częściowo sierpowatą, żółtawobrunatną lub pomarańczowobrunatną rurkę z wystającą szyjką słupka o dwudzielnym znamieniu i niekiedy z częściowo wygiętą, żółtawobrunatną lub pomarańczowobrunatną zalążnią. Kwiaty wewnętrzne, rurkowate, około 5 mm długie. Są obecne i mają żółtą, pomarańczowoczerwoną lub czerwonawofioletową 5-płatkową koronę o żółtawobrunatnej lub pomarańczowobrunatnej rurce, owłosionej w dolnej części, przeważnie z częściowo wygiętą żółtawobrunatną lub pomarańczowobrunatną zalążnią. Koszyczki mają przyjemny, balsamiczny zapach.
Nagietek lekarski od dawna wykorzystywany jest jako roślina lecznicza. Pierwsze wzmianki o zastosowaniu nagietka w medycynie pochodzą z XII w., kiedy to Hildegarda z Bingen w swej recepcie na zatrucie z roku 1150 pisze: kto by zjadł truciznę, albo gdy kogoś chciano otruć, niech zaparzy nagietka w wodzie, wyciśnie go i ciepły położy na żołądek. Nagietek truciznę rozrzedzi i wypędzi z wnętrzności. Potem niech chory zagotuje wino i wrzuci doń trochę nagietka, a to znowu zagotuje i wypije. W ten sposób z jego ciała wyjdzie wszystko, co było trucizną, albo przez nos, albo w ślinie wykasłanej i wyplutej.
Napar z kwiatów nagietka stosuje się zewnętrznie: do obmywań, okładów, irygacji, płukania. Wewnętrznie przy stanach zapalnych i skurczowych przewodu pokarmowego, owrzodzeniach żołądka i jelit, najczęściej z kwiatem rumianku, krwawnikiem i arniką
Nagietek ma wiele różnych zastosowań; stosuje się go głównie do obrzękniętych węzłów chłonnych, do oczyszczania tkanek ciała i do celów przeciwzapalnych.
Jeżówka wąskolistna ( Echinacea augustifolia )
Łodyga 60–100 cm wysokości; jeżówka wąskolistna jest byliną o wyprostowanej, wzniesionej łodydze, która w górnej części bywa rozgałęziona.
Górne liście łodygowe wąskie, bezogonkowe, siedzące, jedynie dolne liście mają krótkie ogonki.
Kwiaty pojawiają się między majem i październikiem w pojedynczych koszyczkach szerokości do 7 cm. Czerwonawobrązowe kwiaty rurkowate wraz z łuskowatymi podkwiatkami tworzą na wypukłym dnie koszyczka wyraźny stożek. Szerokie, dość długie brzeżne kwiaty języczkowate barwy różowej odstają poziomo lub są lekko zwieszone ku dołowi. W Polsce kwitnie od lipca do października. Czterokanciaste owoce są zaopatrzone w wieniec z puchu kielichowego.
Korzeń na szczycie ma do około 3 cm średnicy i wykazuje tylko nieliczne podstawy łodyg. Korzenie są niezbyt liczne, walcowate lub lekko stożkowate, a czasami spiralnie skręcone. Zewnętrzna powierzchnia jest jasnobrunatna do żółtawobrunatnej. Przełam jest krótki, ciemnobrunatny o promienistej strukturze.
Działanie: Stosowano je do leczenia ran i obniżania gorączki. Dzisiaj w ziołolecznictwie wykorzystuje się przede wszystkim składnik czynny rośliny – echinacynę. Wzmacnia ona odporność organizmu przeciw infekcjom bakteryjnym i wirusowym, bywa używana w maściach i kroplach.
Jest uprawiana w środkowej Europie do celów leczniczych i w ogrodach jako roślina ozdobna. Jeżówka wąskolistna i spokrewniona z nią jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea) były znane już od dawna ludom indiańskim Ameryki Północnej jako rośliny lecznicze.
Zioło to ma właściwości o silnym działaniu wzmacniającym odporność, a także może być stosowane jako środek przeciwzapalny. W połączeniu z Astragalus membranaceus (traganek błoniasty) może zmniejszać przekrwienie i obrzęk w układzie limfatycznym.
Traganek błoniasty ( astragalus membranaceus ) 
Rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych (motylkowatych). Obejmuje ok. 2500 gatunków[3] głównie bylin i krzewów, występujących w Europie, Azji, Afryce i Ameryce. Rośliny z tego rodzaju cechują się pierzastymi liśćmi i barwnymi kwiatami. Na terenie Polsce występuje ok. 10 gatunków, z których najczęściej spotykany jest traganek szerokolistny[4], wykorzystywany do parzenia herbat ziołowych. Niektóre gatunki z Azji zachodniej (sekcja Tragantha) dostarczają tragakanty – żywicy stosowanej w kosmetyce i przemyśle spożywczym. Część gatunków jest trująca ze względu na akumulowanie selenu[5]. Gatunki z tego rodzaju występują na terenach trawiastych, na stepach i preriach, w zaroślach, w suchych i widnych lasach, na terenach skalistych w górach
Krzewy i byliny (także rozetowe), rzadziej rośliny jednoroczne i półkrzewy, zwykle o wysokości nie przekraczającej 1 m. U wielu gatunków cierniste, nagie lub owłosione. Włoski pojedyncze, lub rozwidlone symetrycznie lub asymetrycznie.
Liście nieparzysto lub parzysto pierzaste, z parami listków naprzeciwległych, czasem zakończone cierniem. Liście osadzone skrętolegle lub rzadko w okółkach. Przylistki są zielone lub błoniaste, wolne lub zrośnięte z ogonkiem, nierzadko pochwiasto obrastające łodygę.
Kwiaty motylkowe, zebrane w ciasne lub luźne grona siedzące lub osadzone na długich szypułach. Kielich zrosłodziałkowy, krótko lub długo cylindryczny, powstający z 5 działek równych lub różnych długością. Płatki korony nierówne i zróżnicowane. Górny płatek tworzy żagielek, ma brzegi odgięte do tyłu. Dwa boczne płatki tworzą zaokrąglone skrzydełka otulające dolny płatek tworzący łódeczkę skrywającą pręciki i słupek. Dziewięć pręcików jest zrośniętych w rurkę, pojedynczy, najwyższy jest wolny. Słupek pojedynczy z zalążnią górną.
Owoce - strąki o bardzo zmiennym kształcie. Ściany błoniaste, skórzaste lub twarde i wówczas owoc przypomina orzech. Nasiona nerkowate.
Astragalus oferuje system limfatyczny kilka korzyści oczyszczających i leczniczych. Może złagodzić zator i obrzęk (jak wspomniano powyżej, w połączeniu z echinaceą), a sam w sobie jest doskonałym wzmacniaczem zdrowia.
Mniszek lekarski ( Taraxacm officinale ) 
Preparaty z mniszka pomagają w niektórych schorzeniach dróg żółciowych i kamicy żółciowej oraz przy problemach wątrobowych i trawiennych[94], przy zbyt skąpym wydzielaniu żółci, np. po wirusowym zapaleniu wątroby, po zabiegach na drogach żółciowych i kamicy żółciowej[52]. Przy obrzękach i niewydolności nerek, przewlekłym zapaleniu pęcherza moczowego lub przewodów moczowych i w kamicy moczowej (szczawianowej i fosforanowej)[87]. Ponadto przy niestrawności i braku łaknienia oraz w początkowym stadium cukrzycy[46]. Stosowane są również przy awitaminozach[27].
Zewnętrznie świeży sok mleczny stosowany jest do usuwania różnego rodzaju brodawek na skórze (działa podobnie jak sok glistnika jaskółcze ziele)[52][46], przy czym skuteczny jest we wczesnych fazach ich tworzenia się[95].
Leki ziołowe z mniszka stosowane są w postaci odwaru z korzeni, wyciągu, nalewki lub jako składnik mieszanek ziołowych[87]. Maksymalne, zalecane dawki wynoszą 4 g jednorazowo i 12 g dobowo w przypadku ziela oraz 1 g jednorazowo i 3 g dobowo w przypadku surowca z korzenia[46].
Przeciwwskazania i działania niepożądane
Nie należy korzystać z preparatów z mniszka w przypadku niedrożności dróg żółciowych, ropniaka pęcherzyka żółciowego, warunkowo – w porozumieniu z lekarzem – mogą je stosować chorzy na kamicę żółciową. U osób wrażliwych substancje goryczowe mogą spowodować dolegliwości żołądkowe i zgagę
Mniszek lekarski jest stosowany jako środek odtruwający i oczyszczający; może rosnąć w bardzo zanieczyszczonych środowiskach, a zatem ma odporność na szereg szkodliwych substancji. Doskonale nadaje się do oczyszczania systemu limfatycznego z wszelkich nagromadzonych odpadów.
Trędownik bulwiasty ( Scrophularia nodosa ) 
Łodyga prosta, wzniesiona, naga, czterokanciasta. Osiąga wysokość do 120 cm.
Kłącze bulwiasto zgrubiałe (stąd pochodzi gatunkowa nazw rośliny).
Ulistnienie naprzeciwległe. Liście duże, stopniowo zmniejszające się ku szczytowi łodygi. Dolne liście mają blaszkę zaokrągloną, górne zaostrzoną[3]. Wszystkie są ząbkowane, nagie, mają brudnozielony kolor i czterokanciaste ogonki liściowe.
Kwiaty zebrane w wiechę na szczycie łodygi. Są to kwiaty grzbieciste, dwuwargowe, o beczułkowatym kształcie. Korona o długości 5–8 mm, górą brunatna, dołem zielonkawa. Słupek górny z pojedynczym znamieniem, pręciki 4, dwusilne oraz jeden szczątkowy, przyrośnięty do korony prątniczek. Działki kielicha są wąsko obrzeżone. Pierścieniowate miodniki znajdują się u podstawy słupka.
Owoc - pękająca dwoma klapami dwukomorowa torebka.
Roślina lecznicza. Surowcem są liście – Scrophulariae Folium, które zawierają flawony (diosmina), o działaniu przeciwobrzękowym. Diosmina hamuje ponadto wydzielanie histaminy. Z tego powodu stosowany jest w niewydolności krążenia żylnego. Surowiec zawiera również irydoidy (harpagozyd) działające przeciwbólowo i przeciwzapalnie.
Roślina miododajna. Przez pszczelarzy trędownik bulwiasty uważany jest za jedną z najbardziej wydajnych krajowych bylin miododajnych.
Bywa uprawiany jako roślina ozdobna. Nadaje się na rabaty.
Roślina ta jest stosowana w leczeniu obrzęków i stanów zapalnych węzłów chłonnych, uszu, nosa i układu oddechowego. Może być również stosowany w leczeniu zakażeń i pomocy w ogólnym osłabieniu.
Widłak goździsty - Wolfm Foot Clubmoss ( Lycopodium clavatum )
Widłak goździsty[2], widłak babimór[3] (Lycopodium clavatum L.) – gatunek rośliny kosmopolitycznej z rodziny widłakowatych (Lycopodiaceae). Rośnie na całym 
świecie w klimacie umiarkowanym. W Polsce pospolity na niżu i w górach. Status gatunku w florze Polski: gatunek rodzimy.
Zarodnikowa roślina wieloletnia podobna do mchu.
Łodyga długa do 1 m, płożące się pędy, częściowo pod ziemią, widlasto rozgałęzione, koloru zielonego z wzniesionymi do wysokości 20 cm gałązkami. Pędy i gałązki gęsto ulistnione.
Liście całobrzegie, skrętoległe, wąskie, lancetowate, w górnej części łodygi gęste, rzadsze w dolnej. Liście prostopadle odstające od łodygi, jasnozielone, wygięte, ku górze zakończone białymi włoskami, które na końcach pędów tworzą białe pędzelki.
Kłos zarodnionośny sporofile (liście zarodnionośne) zebrane w żółtawobiałe kłosy powstające na długich szypułkach. Zarodniki koloru żółtego dojrzewają od lipca do września.
Korzenie rozgałęzione wychodzące z pędów i mocujące je do podłoża na całej jego długości.
Wilcza stopa służy do łagodzenia obrzękniętych węzłów chłonnych i migdałków. Jest również stosowany jako leczenie infekcji ucha, zapalenia w całym organizmie i wsparcia wątroby.
Szczwół plamisty - Poison Hemlock ( Conium maculatem ) 
gatunek trującej rośliny z rodziny selerowatych (Apiaceae Lindl.). Nazwy potoczne: pietrasznik plamisty, psia pietruszka, świńska wesz, weszka, szaleń plamisty i inne.
W pierwszym roku powstaje odziomkowa rozeta liści, w drugim pęd kwiatostanowy. Ziele oraz korzeń rośliny roztarte w dłoni wydzielają bardzo nieprzyjemny, intensywny zapach, określany mianem "mysiego" lub piżma.
Łodyga o wysokości do 1,8 m, silnie rozgałęziona, o barwie sinozielonej z czerwonobordowymi, podłużnymi plamami (stąd nazwa gatunkowa). Jest dęta, tylko w węzłach pełna, sztywna, wyprostowana, delikatnie bruzdkowana.
Liście nagie, trzykrotnie pierzaste, o wcinanych, jajowato-lancetowatych odcinkach.
Kwiaty białe, o niewyraźnym brzegu kielicha, zebrane w 15 cm baldachy o 5-18 szypułkach. Pokrywy (w liczbie 3-5) i pokrywki niepodzielone.
Owoc - jajowata rozłupnia, ciemnobrązowa, o pełnych żebrach bez smug.
Korzeń biały do kremowego, palowy.
Roślina trująca: Razem z rośliną o nazwie szalej jadowity (Cicuta virosa L.) stanowią najbardziej trujące rośliny z rodziny selerowatych. Korzenie są najbardziej trujące wczesną wiosną, później bardziej toksyczny jest pęd nadziemny. Działanie toksyczne polega na początkowym pobudzeniu, a potem porażeniu wegetatywnych zwojów nerwowych obwodowych, poza tym poraża zakończenia nerwów ruchowych podobnie do kurary. Prawdopodobieństwo zatrucia związane jest z podobieństwem jednorocznej różyczki liści do pietruszki i pasternaku, wyraźnie inny jest jedynie zapach. Bywa też mylona z korzeniem chrzanu. Przypuszcza się, że ta roślina posłużyła do wykonania kary śmierci na Sokratesie[4]. W starożytności ogólna łacińska nazwa cicuta dotyczyła m.in. również tej rośliny, a dopiero od czasów Linneusza odnosiła się jedynie do cykuty (szalej jadowity). Popularne stwierdzenie w tradycji literackiej, że Sokrates został otruty cykutą, jest najprawdopodobniej błędne w świetle dzisiejszej nomenklatury. Szczwół jest też trujący dla zwierząt. Dawka śmiertelna dla koni wynosi ok. 2 kg rośliny, dla bydła ok. 4,5 kg. Młode zwierzęta są mniej wrażliwe niż dorosłe. Sucha roślina jest mniej toksyczna. Toksyczność jej zwiększa się po deszczach oraz w okresach chłodów. Objawami zatrucia są osłabienie, utrata wrażliwości na bodźce, w końcowym etapie następuje porażenie i śmierć z objawami uduszenia. Obserwuje się także skurcze i drżenie mięśni, obniżenie temperatury. W leczeniu stosuje się płukanie żołądka, podawanie środków przeczyszczających, absorbujących, pobudzających i wzmacniających. Podawany jest też 2% roztwór taniny lub odwar z kory dębowej
Jak sama nazwa wskazuje, to zioło jest rzeczywiście trujące i powinno być przyjmowane tylko w małych ilościach. Prawidłowo stosowany ma działanie chłodzące i zmniejszające ból, które może przynieść ulgę obrzękniętym, stwardniałym i bolesnym węzłom chłonnym.
Szkarłatka ( Phytolacca Americana ) 
rodzaj roślin z rodziny szkarłatkowatych (alkiermesowatych). Obejmuje ok. 25 gatunków szeroko rozpowszechnionych na wszystkich kontynentach (z wyjątkiem Antarktydy)[3][4] w strefie tropikalnej i subtropikalnej, z największym zróżnicowaniem na półkuli północnej[5]. Kilka gatunków uprawianych jest jako rośliny uprawne. Młode pędy niektórych gatunków są jadalne po ugotowaniu. Sok z owoców wykorzystywany był do barwienia wina i jako atrament. Niektóre gatunki wykorzystywano jako rośliny lecznicze i źródło saponin do trucia ślimaków.
Wysokie byliny wyrastające z grubego, drewniejącego korzenia, osiągające do 2 m wysokości[3], rzadko drzewa (P. dioica) o wysokości do 25 m[4].
Liście skrętoległe, niepodzielone i zwykle ogonkowe[3].
Kwiaty zebrane w liczbie od 5 do 100 w groniaste kwiatostany wyrastające z kątów liści, zwisające lub wzniesione. Działki kielicha w liczbie 5 do 8, białe, rzadziej zielonkawe lub czerwone, zaokrąglone, podczas owocowania często mięśniejące. Płatków korony brak. Pręcików jest 5 do 30 w jednym lub dwóch okółkach. Zalążnia górna z 3–16 szyjkami (odpowiednio do liczby owocolistków)[4][3].
Owoce spłaszczone, ciemnoczerwone jagody i soczewkowate niełupki.
Kolejne trujące zioło, szkarłatka należy stosować tylko w minimalnych dawkach. Jest on stosowany w leczeniu zakażeń i stanów zapalnych spowodowanych obrzękiem węzłów chłonnych i poprawia przepływ limfy przez układ.
Diabelski Pazur ( Harpagophytum )
Czarci pazur, inaczej hakorośl rozesłana, to roślina znana z tradycyjnej południowoafrykańskiej medycyny ludowej. Do celów medycznych
używa się jej korzenia. Diabelski pazur zawiera szereg substancji aktywnych o udokumentowanym działaniu. Najważniejsze z nich to:
- Glikozydy irydoidowe - harpagozyd jest najważniejszy z nich.To głównie tym substancjom Czarci Pazur zawdzięcza swoje właściwości przeciwbólowe i przeciwzapalne. Produkty rozpadu harpagozydu mają natomiast działanie antyreumatyczne.
- Flawonoidy to głównie antyoksydanty, czyli przeciwutleniacze. Opóźniają procesy starzenia się i chronią przed nowotworami.
- Flawonoidy, jakie dostarcza nam diabelski pazur, to moczopędna luteolina i kemferol (wykazuje działanie przeciwskurczowe, przeciwzapalne i przeciwgrzybiczne).
- Kwasy fenolowe - to głównie kwas cynamonowy, chlorogenowy i kawowy. Pobudzają one produkcję żółci.
- Fitosterole i triterpeny - przypisuje się im obniżanie poziomu cholesterolu we krwi.
Gorzknik kanadyjski - Goldenseal ( Hydrastis canadensis ) 
gatunek rośliny z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju gorzknik ( Hydrastis L.).
Pochodzi z Ameryki Północnej (Stany Zjednoczone, Kanada), gdzie ze względu na duże zapotrzebowanie na jej leczniczy surowiec została prawie całkowicie wyniszczona. Kłącze gorzknika kanadyjskiego (Hydrastis rhizoma) – całe lub rozdrobnione, wysuszone kłącze i korzeń o zawartości minimum 2,5% hydrastyny oraz 3,0% berberyny.
Bylina wysokości 20–30 cm o grubych kłączach.
Liście 2 lub 3 dość duże, 3–5 dłoniastoklapowane (palczastodzielne), ząbkowane.
Kwiat pojedynczy, w szczycie, zielonawy. Okwiat 3-działkowy, składający się z żółtawych lub zielonawych pręcików i słupków.
Owoc wielokrotny o kształcie jagodowym, mały, w kolorze czerwonym. Jedno lub dwunasienny zbity w główkowaty owocostan, podobny do maliny.
Kłącze powyginane i guzkowate o długości około 5 cm i grubości 5–10 mm. Powierzchnia jest żółtawa lub brunatnawoszara, nieregularnie pomarszczona. Nasady łodyg i łuskowate liście znajdują się na powierzchni górnej. Przełam jest gładki, żywicowaty. Powierzchnia przekroju poprzecznego jest żółtawobrunatna i wykazuje obecność dość szerokiej kory i pierścień 12 do 20 odlegle ułożonych wiązek naczyniowych i duży, położony centralnie rdzeń.
Goldenseal, przede wszystkim stosowany jako środek przeciwzapalny, wspomaga proces oczyszczania układu limfatycznego.
Bratwa barwieńska ( Baptisia tinctoria ) Dziki korzeń indygo
Roślina motylkowa (Fabaceae=Papilionaceae) o nazwie bratwa barwierska (dzikie indygo) – Baptisia tinctoria (Linne). Przypisuje się jej zdolność oddziaływania na funkcje komórek Browicza-Kupffera. Z komórek Browicza-Kupffera składają się w 15-20% wszystkie komórki wątroby. Tworzą one wypustki i należą do makrofagów wyposażonych w lizosomy i heterofagosomy. Niesamowite są właściwości komórek Browicza-kupffera - mają zdolność fagocytowania (oczyszczania przez "zjadanie" i trawienie enzymami z lizosomów) zarówno komórek przeciwciał-antygenów, starych erytrocytów jak i komórek nowotworowych. Ich właściwości wiążą się również z pozbywaniem się wielu bakterii, zapobiegając różnym infekcjom krwi. Komórki Browicza-Kupffera zapobiegają również powstawaniu zakrzepów w naczyniach wątroby, dzięki degradowaniu włóknika i agregatów włóknikowo-tromboplastynowych. Widzimy więc jak ważna jest rola tych komórek, a więc ich kondycja efektywności działań, Stąd duża rola Bratwy w oddziaływaniu na nasze zdrowie.
Występuje głównie w obu Amerykach, szczególnie w południowej części. Ta bylina rosnąca czasem do około 120 cm wysokości o żółtych kwiatach, uformowanych w kiście i grona w szczytowych częściach rośliny. Wykorzystuje siuę w celach zdrowotnych zarówno ziele (dostarcza barwnik) jak i korzeń (lek).
W korzeniu znajdziemy arabinogalaktanowe proteiny (glikoproteiny) które mają zdolność aktywowania i nasilania aktywności fagocytozy komórek Browicza-Kupffera. Korzeń zawiera również glikoproteiny o rozbudowanych strukturach łańcuchów arabinogalaktonowych, w tym polisacharydy, izoflawony, alkaloidy chinolizydynowe i kumaryny. Dzięki swoim właściwościom kumulują uwalnianie interleukiny-1 (IL-1) z makrofagów. Wykazują działanie aktywizujące proliferację limfocytów B oraz inicjują działanie powodujące powstawanie ich różnicowania. Po za wymienionymi działaniami stymulują syntezę immunoglobuliny w plazmocytach. Ponadto wpływają na zwiększenie poziomu interferonu alfa i beta. Dziki korzeń indygo jest więc rośliną immunostymulującą. Handlowo dostępne są wyciągi alkoholowe z korzenia dzikiego korzenia indygo – Radix Baptisiae.
Dzikie indygo pomaga oczyścić układ limfatyczny i usunąć z organizmu wszelkie szkodliwe drobnoustroje i odpady. Poprawia przepływ limfy i zmniejsza obrzęk gruczołów.
Artykuł powstał z inspiracji Hillary Hilliard | 12 października 2014 r. | Zioła | https://herbalismroots.com/herbs-promote-lymphatic-drainage/
źródła:
http://blog.cheminova.pl/przytulia-czepna-rozpoznanie/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Strona_g%C5%82%C3%B3wna
http://forumogrodniczeoaza.pl/index.php/forum/64-byliny/84527-baptysja-blekitna-baptisia-australis
https://rozanski.li/650/baptisia-tinctoria-l-rbr-i-komrki-browicza-kupffera/